دعای دوم صحیفه سجادیه

(۱) همۀ ستایش‌ها مخصوص خداست که نه بر امّت‌های گذشته و زمان‌های سپری شده؛ بلکه بر ما به وجود محمّد (صلّی الله علیه و آله) منّت نهاد؛ با قدرتش که از هیچ چیز هر چند بزرگ باشد، ناتوان نمی‌شود؛ و هیچ چیز هر چند کوچک و ریز باشد، از دایرۀ اختیار و عرصۀ اراده‌اش، بیرون نمی‌رود.رون سپری‌شده، به قدرت و توانی که از هیچ چیز هرچند بزرگ، ناتوان نباشد و هیچ چیز هرچند کوچک از نظرش نهان نماند.

(۲) خدای توانا، ما را بر همۀ امّت‌هایی که آفرید، خاتم قرار داد؛ و بر همۀ منکران حق و حقیقت گواه گرفت؛ و با نیکی و احسانش، ما را بر آنان که اندک بودند، فزونی بخشید.

(۳) خدایا! بر محمّد درود فرست، آن وجود مبارکی که امین بر وحی‌ات و گزیدۀ از آفریده‌هایت و انتخاب‌شدۀ از بندگان توست؛ و او پیشوای رحمت و قافله سالار خوبی و کلید برکت است.

(۴) چنانکه جانش را برای فرمانت به زحمت انداخت.

(۵) و بدنش را در راه وجود مقدّست در معرض ناراحتی قرار داد.

(۶) و در دعوت به سوی تو، آشکارا با خویشان و نزدیکانش رو در رو قرار گرفت.

(۷) و در مسیر خشنودی‌ات با اشخاص خانواده‌اش جنگید.

(۸) و در راه برقراری دینت، از خویشاوندانش برید.

(۹) و نزدیک‌ترین بستگانش را به سبب انکارشان، از خود دور کرد.

(۱۰) و دورترین را به علّت پذیرفتن دین تو، به خود نزدیک فرمود.

(۱۱) با بیگانه‌ترین مردم، به خاطر تو دوستی ورزید.

(۱۲) و با نزدیک‌ترین خویشان، به خاطر تو دشمنی کرد.

(۱۳) و جانش را در رساندن پیام تو به خستگی انداخت.

(۱۴) و وجودش را به خاطر فراخواندن مردم به آیین تو، به زحمت افکند.

(۱۵) و خود را به خاطر خیرخواهی، نسبت به پذیرندگان دعوتت، در عرصۀ کار و کوشش گذاشت.

(۱۶) و برای تبلیغ دینت، به سرزمین‌های غربت و جا و مکان دور از وطن و دور از خانه و منزلش و جدای از مرکز سکونت و محلّ تولّد و آرامگاه جانش، هجرت کرد. این هجرت اراده و خواست او بود برای نیرومند شدن دینت و یاری جستن برضد کافران به حضرتت.

(۱۷) تا جایی که راه آنچه دربارۀ دشمنانت با چاره‌جویی و دوراندیشی، در هدف به دست آوردنش بود، برای او هموار شد.

(۱۸) و آنچه در مورد دوستانت، سنجیده و نظام داده بود، برایش کامل گشت.

(۱۹) پس در حالی که از کمک دهی‌ات، خواستار پیروزی بود و از یاری‌ات به جبران ناتوانی‌اش درخواست نیرو داشت،

(۲۰) به سرعت به کارزار با دشمنان برخاست؛ در نتیجه در وسط سرزمینشان با آنان جنگید.

(۲۱) و در میان محلّ اقامتشان به آنان هجوم برد.

(۲۲) تا فرمانت آشکار شد و دینت برتری یافت؛ گرچه مشرکان را خوش نیامد.

(۲۳) خدایا! به خاطر مشقّت و زحمتی که در راه تو کشید، مرتبۀ او را به بالاترین درجه بهشت بالا بر.

(۲۴) تا جایی که هیچ فرشتۀ مقرّب و پیامبر مرسل، در پیشگاه حضرتت در قدر و منزلت و درجه و مرتبت، با او یکسان و برابر و موازی نشود.

(۲۵) و از نیکی شفاعت و پذیرش میانجی‌گری او در مورد اهل بیت پاکیزه‌اش و امّت مؤمنش، بیش‌تر از آنچه به او وعده داده‌ای، به حضرتش اعلام کن.

(۲۶) ای که وعده‌ات تحقّق می‌یابد و عهدت قرین وفاست! ای که بدی‌ها را، به چندین برابر به خوبی‌ها تبدیل می‌کنی! همانا تو صاحب احسان و بخشش عظیمی.